dag 63 - HAHAHA ben ik depressief?

Afgelopen zondag gebeurde er iets geks. Kortsluiting kreeg ik. Even een kleine situatie schets: Ik stond bij het exorbitant grote aanrechtblad in het nieuwe échte grote mensen huis van mijn zus. Mijn zus heeft samen met haar man een huis gekocht in Watergraafsmeer. Een plekje in Amsterdam waar voornamelijk de links elitaire rijkaards vertoeven. Een oase van rust waar op zondag de Correspondent rustig in de tuin wordt gelezen en waar Aaf Brandt Corstius als koningin van de buurt door de wijk fietst als normale bekende Nederlander. (love her, extreme girl crush)

Mijn ouders waren er ook. Die heel liefdevol, edoch heel irritant heel even aan het highlighten waren, waar alles in het huis toch nog niet helemaal klopt. Waarbij zus en zwager met grote wallen onder hun ogen en trillende oogleden van verbouwing, verhuizing en baby dit rustig aanhoorden. Mogelijk verdoofd door het slaaptekort dus eventueel gewoon niet alles als zodanig registreerden.

Die week ervoor kwam ik net terug van 3 maanden Costa Rica. Waar ik “op afstand heb gewerkt” (ja ik weet het, dat heet een Digital Nomad, Maar dat vind dat zo een enorm KUT woord, dus die gebruik ik gewoon niet) Die drie maanden waren natuurlijk een paradijs! Potverdrie! Kijk mij nou de boel goed voor elkaar hebben: Een eigen bedrijfje, werken onder een palmboom en knappe surf-señors. Goh dat single leventje is helemaal zo slecht nog niet!

Totdat je dan weer terugkomt. En realiteit met mach 1000 in je gezicht klapt. Ohja, ik had geen vriendje, geen grote-mensen-huis (oke, wel een kleine-mensen-huis en ik ben niet zo heel groot, dus echt niets te klagen) Maar vooral geen eigen mini bubbeltje met een echt maatje die er elke dag voor je is. Hier ben ik weer alleen.

Terug naar het aanrechtblad:

Ik knapte, of Implodeerde, of iets. Ik sloot me op in de grote-mensen-slaapkamer van mijn zus. Ben ik de hoek gaan zitten huilen. Ongecontroleerd en hysterisch. Lelijk huilen, noemt een vriendin dat. Zus kwam me helpen, zus is heel lief. “Kom op z’n minst even een soepje eten, knap je echt van op, Veer”. Dus met ongecontroleerde tranen een poging gedaan om aan tafel te schuiven. Waarbij iedereen lichtelijk in shock en paniek naar mij keek. “Lieverd, gaat ie?”

Maar ik kon het gewoon niet meer. Niet meer gezellig aan tafel en doen alsof alles A-Okay was. Niet meer doen alsof het zo mega leuk is om alleen te zijn. Niet meer doen alsof. Ik heb een Uber besteld. En ben ik zomaar weggegaan...

In de Uber moest ik lachen, ja echt waar! Lachen. Om de absurditeit van de situatie. En omdat ik mogelijk echt gek aan worden ben. HAHAHA ben ik depressief?